سیلیهایی که تمام نمیشود
داتیکان_فرود نودهی: دیروز خبری در خبرگزاری ایرنا منتشر شد مبنی بر اینکه یک پسر 12 ساله سه روز قبل هنگامیکه در صف صبحگاه مدرسه از همکلاسی خود خواسته بود که جایش را با وی عوض کند، از سوی ناظم مدرسه با نواختن سیلی محکمی تنبیه میشود. طبق صبحتهای پدر این کودک با خبرنگار ایرنا، پزشک متخصص، پارگی پرده گوش این کودک بر اثر سیلی ناظم را تأیید کرده و مدارک آن نیز موجود است. هرچند پدر کودک 12 ساله در دادگستری و سازمان بازرسی آموزش و پرورش شهرستان شوش استان خوزستان شکایت علیه ناظم مدرسه را تأیید کرده است ولی آنچه مسلم است این است که خسارت جسمی و روحی وارده بر این کودک با طرح شکایت التیام نخواهد یافت. آنچه جای تأسف بیشتر دارد این مسأله است که تخلفات صورت گرفته این چنینی از سوی معلمین و ناظمین مدارس تنها به این مورد خلاصه نمیشود و بعضا در سایتهای خبری شاهد موارد مشابه و به مراتب بدتری نیز هستیم.
فارق از اینکه قانون رسیدگی به تخلفات اداری به طور مبسوط در فصل دوم تخلفات اداری را برشمرده و در فصل سوم نیز به مجازاتهای متخلفین اداری اشاره کرده است، با این حال عدم تناسب بین جرم و مجازات در این قانون به وضوح دیده میشود. در این قانون اشاره نشده است که چنانچه معلمی یک دانشآموز را تنبیه بدنی منجر به جرح کند، چه مجازاتی خواهد داشت. طبیعتا عدم شفافیت قانون در این موضوع باعث تضارب و تناقض آراء در «هیأت رسیدگی به تخلفات اداری کارمندان» به عنوان مرجع صالح رسیدگی به تخلفات اداری کارمندان خواهد شد و شاید همین مسأله منجر به عدم بازدارندگی برخی از کارمندان از انجام برخی تخلفات اداری شود.
در مواردی شاهد آن هستیم که هیچگونه تناسبی بین جرم و مجازات وجود ندارد و عملا هیأتهای رسیدگی در برخی موارد بر اساس عرف تصمیمگیری میکنند. با توجه به عدم شفافیت قانونی در این خصوص، تصمیمگیری بر اساس عرف نیز میتواند تبعات جبرانناپذیری را به همراه داشته باشد.
به نظر میرسد برای پایان دادن و حداقل کاهش موارد این چنینی، علاوه بر بازبینی دقیق این قانون، لازم است وزارت آموزش و پرورش به عنوان مسئول مستقیم رسیدگی و نظارت بر مدارس و کارکنان آنها، تصمیمات مناسبتری اتخاذ نماید.