سلام و احترام

در حقوق مدنی عقود به تقسیم بندی های متفاوتی تقسیم شده اند: عقد لازم، عقد جائز، عقد خیاری، عقد معلق، عقد تملیکی، عقد عهدی ، عقد رضایی و عقد عینی.

در عقود اصل بر اینست که به صورت رضایی منعقد می شوند یعنی برای انعقاد آنها فقط لازم است که دو طرف عقد ایجاب و قبول کنند و بلافاصله بعد از قبول عقد محقق می شود. در برابر عقود رضایی عقود عینی قرار دارند که عقودی هستند که از ایجاب و قبول و قبض و اقباض تشکیل شده است. یعنی برای تحقق عقد صرفا ایجاب و قبول کافی نبوده و مورد عقد باید به قبض و اقباض طرفین رسیده باشد. از مصادیق عقود عینی می توان به موارد زیر اشاره کرد:

عقد وقف: بر اساس ماده 59 قانون مدنی اگر واقف عین موقوفه را به تصرف وقف ندهد وقف محقق نمی شود و هر وقت به قبض داد وقف تحقق پیدا می کند.

عقد حبس( عقد موجد حق انتفاع): بر اساس ماده 47 قانون مدنی در حبس اعم از عمری و غیره قبض شرط صحت است.

عقد رهن: بر اساس ماده 772 قانون مدنی مال مرهون باید به قبض مرتهن یا به تصرف کسی که بین طرفین معین می گردد داده شود ولی استمرار قبض شرط معامله نیست.

عقد بیع صرف: بر اساس ماده 364 قانون مدنی در بیع صرف یعنی بیعی که هم مبیع و هم ثمن، هر دو طلا ، یا هر دو نقره یا یکی طلا و یکی نقره باشد، قبض و اقباض شرط تحقق عقد است.

عقد هبه ، بر اساس ماده 798 قانون مدنی هبه واقع نمی شود مگر با قبول و قبض متهب اعم از این که مباشر قبض خود متهب باشد یا وکیل او و قبض بدون اذن واهب اثری ندارد.